Trauma-geïnformeerde klassen: waarom ze belangrijk zijn en hoe je een trauma-geïnformeerde leraar kunt worden, Deel 3

Geplaatst op door

Van de trauma-geïnformeerde docent naar de trauma-geïnformeerde onderwijsomgeving naar het creëren van trauma-geïnformeerde leefgemeenschappen

“Het is eenvoudiger sterke kinderen te creëren dan gebroken volwassenen te repareren” – Frederick Douglass

De taak van trauma-geïnformeerde leraren is niet om kapotte kinderen te repareren. Bovendien zijn kinderen die toxische stress of trauma (hebben) ervaren niet kapot. Niemand die trauma of een groot aantal ACE’s heeft doorgemaakt, is zodanig beschadigd dat er geen enkel herstel mogelijk is. Dat geldt zeker voor kinderen op jonge leeftijd, als de plasticiteit van het brein nog hoog is. Onze taak als leraar is niet om de psycholoog uit te hangen; we hoeven geen therapiesessies te organiseren of onze leerlingen als patiënten te zien. Onze taak is om een voedende, koesterende omgeving tot stand te brengen waarin onze leerlingen gelukkig kunnen opgroeien; het is onze taak hun psychologische veerkracht aan te moedigen en ze te bekrachtigen. Op deze helpen we ‘sterke kinderen te creëren’.

Zoals onderzoek van Bruce Perry heeft laten zien, is het zo dat zelfs wanneer kinderen armzalige vroege levenservaringen moesten doorstaan, toekomstige ervaringen beschermende effecten kunnen hebben en daarmee een positief stimulerend effect op de neurologische ontwikkeling. Positieve ervaringen en trauma-geïnformeerde interventies van familieleden, scholen of leefgemeenschappen kunnen helpen om de ontwikkeling van een kind te optimaliseren en kunnen zelfs een preventieve rol spelen bij de hersenontwikkeling.

In praktische zin betekent dit dat hoewel iedere leraar eraan kan werken om meer trauma-geïnformeerd te raken, er altijd ook een belangrijke taak is weggelegd voor de school of andere onderwijssettings en voor de gemeenschap als geheel. Dit wordt zichtbaar in het model dat hieronder wordt afgebeeld en dat het ‘HEARTS’-model wordt genoemd (Healthy Environments and Response to Trauma in Schools, gezonde omgevingen en reacties op trauma in scholen), ontwikkeld door de Universiteit van Californië in San Francisco. Er zijn vergelijkbare modelen van trauma-geïnformeerde, ACE-geïnformeerde of geestelijk gezondheid-geïnformeerde gemeenschappen ontwikkeld en je kunt deze zonder al te veel moeite vinden op overheidswebsites van de Verenigde Staten, Canada, het Verenigd Koninkrijk of Australië.

Zoals Waite en Ryan bespreken: ‘… het zou zeer behulpzaam zijn om transdisciplinaire systemen en professionals op meerdere niveaus in elkaar geïntegreerd te laten raken en in elkaar op te nemen tot één groot geheel, aangezien de ongelijkheid qua opleiding en blootstelling aan ACE’s hun oorsprong vinden in de structuur van de samenleving en een representatie vormen van de ongelijke levenskansen.’ Aangezien kinderen vaak het grootste deel van hun tijd doorbrengen op school en thuis, is beleid dat trauma-geïnformeerde benaderingen aanmoedigt in beide leefomgevingen van groter belang dan ooit.

De schoolomgeving kan dan een plek worden die het volgende stimuleert:

  • veerkracht en aandacht voor alle leerlingen (voor hen die stress en trauma ervaren en voor hen voor wie dat niet het geval is);
  • samenwerking tussen alle medewerkers op de school om hun eigen trauma onder ogen te zien en aan te pakken;
  • voortdurende bijscholing voor alle medewerkers.

Het is belangrijk om binnen de schoolomgeving bondgenoten te vinden die het werk van hun collega’s kunnen ondersteunen en zo een cultuur van een trauma-geïnformeerde benadering kunnen stimuleren; het is noodzakelijk dat de hele school daaraan meedoet.

Tot slot: terug naar het verhaal van afgelopen week en een afronding. Hoe verder vanaf hier?
Als ik terugkeer naar mijn verhaal van afgelopen week en ik kijk ernaar door een trauma-geïnformeerde lens, dan zie ik eindeloos veel vragen en antwoorden die mijn leerling en ik samen onder de loep hadden kunnen nemen. Ik heb het moment dat hij zo boos werd, door de jaren heen keer op keer opnieuw afgespeeld in mijn hoofd. Ik heb gereflecteerd op de strategieën die een veel prominentere plaats verdienen in hoe we als leraren worden opgeleid. Ik ben me ervan bewust geworden dat als ik dit vanuit een trauma-geïnformeerd perspectief had benaderd, ik met deze student had gezorgd voor *connectie vóór correctie* – éérst een relatie opbouwen en pas dán corrigerend optreden. Bovendien was er eigenlijk geen reden om zijn achtergrond helemaal te kennen. Docenten die trauma-geïnformeerde benaderingen hanteren, gaan er standaard vanuit dat vele of de meeste van hun studenten mogelijk toxische stress of trauma hebben ervaren of trauma-overlevenden zijn en ze passen hun onderwijsmethoden, hun gedrag en hun maatregelen daarop aan via een aanpak die empathisch, inclusief en humaan is. Ik had misschien ook meer aandacht kunnen schenken aan mijn eigen triggers en impulsieve reacties; ik had kunnen reflecteren op mijn eigen ervaringen in de klas en met de leraren waarmee ikzelf als jonge leerling en student te maken had. Ik had kalmeringstechnieken kunnen toepassen zoals meditatie, dagboekoefeningen, en andere technieken die helpen om de stress te verlagen; ik had misschien zelfs in therapie kunnen gaan.

Afhankelijk van waar je als leraar aan je eigen reis begint en afhankelijk van de specifieke populatie waarmee je werkt, zul je een pad bewandelen dat enigszins of wezenlijk afwijkt van het pad van je collega’s. Onderstaand vind je een groot aantal zeer verschillende informatiebronnen die je kunnen helpen om te reflecteren op je eigen rol. Sommige van deze bronnen kun je gebruiken als stof tot nadenken voor een hele schoolomgeving, dus voel je vrij om ze te delen met iedereen voor wie je denkt dat deze bronnen nuttig zijn!

Overzicht van informatiebronnen voor leraren
(De volgende lijst bevat de links van alle drie de delen uit deze blogserie over trauma-geïnformeerd onderwijs.)

De oorspronkelijke ACE-studie:

  • Felitti V.J. et al., 1998. Relationship of childhood abuse and household dysfunction to many of the leading causes of death in adults. The Adverse Childhood Experiences (ACE) Study. Am J Prev Med. May;14(4):245-58. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/9635069/

Boeken:

Artikelen:

Video’s:

Games:

  • The Brain Architecture Game. A great resource for educators and people working with children ages 1-5. This game shows you how positive, tolerable and toxic stress experiences affect your brain’s development. You can download a DIY guide to play the game or order it here: https://dev.thebrainarchitecturegame.com/
  • The Resilience Interactive Game. Choose positive experiences to help children become more resilient in the face of adversity. https://developingchild.harvard.edu/resilience-game/
  • Dan Siegel’s Hand Model of the brain to help you understand how thoughts and emotions interact. This has been used by many teachers in the classroom to explain to children how their brain works and how to get regulated again, engaging the “logical”brain. https://youtu.be/f-m2YcdMdFw

Nuttige websites:

Geplaatst in Theorie.